„Całe życie”, reż. J. Oparek

„Całe życie” to krwisty, współczesny dramat, z dużą dozą komizmu i mocno zarysowanymi postaciami.

Pod koniec lata, w luksusowej willi w Toskanii, para o skomplikowanych relacjach spotyka się z przypadkowymi turystami, którzy podróżują w formule coachsurfingu. Podczas przedłużającego się wieczoru, po kolacji i sporej ilości wina dochodzi do gwałtownych dyskusji i prawdziwej wiwisekcji. Padają mity i wyobrażenia. Wychodzą na jaw frustracje, urazy i sekrety, jakie można zdradzić tylko kompletnie obcym ludziom, których nigdy się już nie zobaczy. Rozpoczyna się gra, której nie można już przerwać. Nikt nie wyjdzie stąd jako zwycięzca, ale i nikt nie pozwoli się pokonać.

Obie bohaterki dramatu formułują swoje życiowe manifesty i zaraz poddają je w wątpliwość, prezentując równocześnie gamę zróżnicowanych emocji, postaw i poglądów, wobec których współczesna kobieta – kobieta, która chce całego życia i zarazem odpowiada za całe życie – musi się określić, a często po prostu sprawdzić na własnej skórze.